Dag 10 van 21: ik, de redder van mijn kat

Laatst, toen we naar bed wilden gaan, gingen we de katten van buiten roepen en een van onze katten wilde niet komen. Dus mijn moeder zij dat we hem maar buiten moesten laten en alleen de deur van de garage naar binnen dicht moesten doen en het kattenluikje open moesten laten. Toen ik in bed lag kon ik niet lekker liggen met het idee dat mijn kat buiten was met alle gemene katers uit de buurt. Ik ben mijn bed uitgestapt en ben hem nog een keer gaan roepen en gelukkig kwam hij binnen.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om geloven dat als mijn kat s’ nachts alleen buiten is hij zichzelf niet kan redden.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om de angst te hebben dat mijn kat in een gevecht zou komen met gemenen buurt katten.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijn ervaring dat de buurt katten met onze katten gaan vechten in de avond/nacht te projecteren op deze gebeurtenis.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om deze gedachte mij wakker te laten houden.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om los te laten dat mijn kat mij nodig heeft als hij alleen buiten is.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mij los te maken van het idee dat ik de redder in nood ben voor mijn kat en zal dit ombuigen naar mijn kat te assisteren daar waar hij het nodig heeft en niet voorkomend uit mijn angsten.

Dag 9 van 21: mijn relatie met groente

Mijn relatie met groente is nooit zo best geweest, toen ik klein was wilde ik niks van groenten weten, ik at alleen maar aardappel en pasta, later gepureerde groenten als saus maar zodra het herkenbare stukken groenten waren at ik het niet. En daar is tot nu toe nog niet zo bijzonder veel aan veranderd. Mijn grootste vijanden zijn courgette, aubergine en paprika.

In deze blog wil ik door middel van zelf vergeving proberen te achterhalen waarom ik iets tegen groenten heb.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om de opinie te hebben dat groente niet lekker is.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om de opinie te hebben dat courgette muf smaakt.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om de opinie te hebben dat aubergine naar rotte eieren smaakt.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om de opinie te hebben dat paprika een te sterke smaak heeft.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om smaak boven voedingsstoffen stel.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om dat smaak bepaald wat ik wel of niet eet gebaseerd op emoties en gevoelens.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om dat ik slechte ervaringen projecteer op nieuwe ervaringen.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om de opinie niet los te laten dat groente niet lekker smaakt.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om opinie niet los te laten uit angst dat ik de controlen over dat stukje kwijt raak.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om nep controle over mijn leven boven het behoud van mijn lijf te stellen.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om niet te willen toegeven dat groenten toch lekker zouden kunnen smaken en daar door mijn ego te laten bepalen wat ik doe.

 

Ik ga de verbintenis met mijzelf aan om mijn opinie over groente los te laten en elke hap groente die ik neem te ervaren als de eerste keer dat ik die groente eet.

Dag 8 van 21: opgesloten

Ik ken een paar kinderen hier in de buurt die als het ware in huis zitten opgesloten. Mijn buurmeisje van 12 bijvoorbeeld mag van haar moeder ’s winters niet in de sneeuw spelen en zomers na de lunch niet naar buiten. Elke keer als ze naar buiten gaat dan verzint haar moeder weer een reden om haar naar binnen te krijgen.

Zo zijn er hier meer kinderen die niet naar buiten mogen van hun ouders en als ze dan naar buiten mogen dan zie je ze met 18° C met een dikke winterjas aan op straat lopen.

Ik vind dat bijna kindermishandeling, een kind moet toch ook een keer naar buiten kunnen en niet gedwongen worden om de hele dag voor de tv te zitten?

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om de opinie te hebben dat het zielig is dat deze kinderen niet naar buiten mogen.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om de opinie te hebben dat het zielig vind dat als deze kinderen met warm weer naar buiten mogen ze een dikke jas aan moeten.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om te participeren in een wereld waarin kinderen worden gezien als een bezit van de ouders die er mee kunnen doen wat ze willen.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om te participeren in een wereld waarin kinderen worden blootgesteld aan de fratsen van hun ouders.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om te participeren in een wereld waarin de angsten van de ouders belangrijker zijn dan het welzijn van de kinderen.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om er voor deze kinderen te zijn op de momenten dat ze wel buiten mogen zijn.

Dag 7 van 21: moet je drinken of roken om er bij te horen?

Veel kinderen van mijn leeftijd roken en drinken hier, vooral de meisjes. Dat doen ze natuurlijk niet waar hun ouders bij zijn maar bijvoorbeeld op feestjes.

Ik ken een paar meisjes die na school, als ze op de bus wachten, de ene sigaret na de ander roken, en met nieuwjaar hoorde ik van een vriendin dat toen ze dronken was sms-jes had gestuurd en mensen had gebeld en later niet meer wist wat ze had geschreven of gezegd.

Een oud klasgenoot van mij rookt zo veel dat zelfs haar rokende vriendinnen het te veel vinden.

Ik hoor op school vaak van dit soort verhalen en snap nooit waarom ze dronken willen worden of de ene sigaret na de andere willen roken.

Een paar jaar terug was ik met een vriendin langs de rivier aan het lopen en toen zagen we twee meisjes van 15 een glas bier drinken samen met hun vriendjes, een jaar later hoorde ik dat een van die meisjes drugs had gesmokkeld.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en heb toegestaan om de opinie te hebben dat roken word gedaan om emoties en gevoelens te onderdrukken.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en heb toegestaan om de opinie te hebben dat mensen drank drinken om dingen te vergeten.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en heb toegestaan om het stom te vinden dat leeftijdgenoten roken.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en heb toegestaan om het stom te vinden dat leeftijdgenoten drank drinken.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en heb toegestaan om de angst te hebben dat als ik zou roken ik daar lichamelijke consequenties van te krijgen.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en heb toegestaan om de angst te hebben om dronken te worden en daarmee de controle over mijzelf te verliezen en er lichamelijke consequenties van te krijgen.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en heb toegestaan om angst te hebben om verslaafd te raken aan drank en roken als ik daar eenmaal mee begin.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en heb toegestaan om de tieners onverantwoordelijk te vinden waneer ze met het geld dat ze van hun ouders krijgen hun verslaving betalen.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en heb toegestaan om het niet te begrijpen dat  tieners de drang hebben om te drinken/ roken en het te zien als stoer.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en heb toegestaan om te participeren in een wereld waarin drank/drugs/roken als normaal word gezien.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en heb toegestaan om te participeren in een wereld waarin verslaving en de consequenties ervan niet als reden worden gezien om de verslaving te stoppen.

Ik ga de verbintenis aan met mijzelf om geen angst te hebben voor drank/drugs/roken maar het te zien voor wat het is.

Ik ga de verbintenis aan met mijzelf om een levend voorbeeld te zijn voor mijn leeftijdgenoten om te laten zien dat drank/drugs/roken niet nodig zijn om problemen op te lossen maar dat het voldoende is om jezelf onder ogen te durven komen.

Da 6 van 21: beperkt door moeheid

Ik had veel stress van de situatie met mijn vader, en na een stressvolle periode krijg ik altijd een fysieke tegenslag, dat manifesteerde zich als moeheid en buikpijn.

 

Gisteren was er hier een feest en ik heb een rondje door het dorp gelopen met mijn krukken en dat zorgde voor lichamelijke vermoeidheid en pijnlijke spieren. Alles bij elkaar resulteerde in een dag waarin ik veel in bed heb gelegen door de vermoeidheid en pijn.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om deze stress toe te laten in mijn leven.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om deze stress, die bestaat uit emoties en gevoelens, als echt te ervaren.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij door de emoties en gevoelens machteloos ter voelen.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij machteloos te voelen dat niet fysiek bij hem aanwezig kon zijn.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om een piek en een daal van energie fysiek te ervaren die voor eczeem en intense buikpijn zorgde.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om fysiek te geven waneer ik iets leuk vind en mij niet te realiseren dat er daar na niets van mij over is.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om het doseren va mijn fysieke energie te zien als een beperking.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om deze beperking als iets naars te zien, waardoor ik niet kan doen wat ik wil.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om het vervelend te vinden om moe te zijn en de hele dag in bed te blijven, omdat ik alles in een keer heb gegeven en niet te doseren.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijn limiten niet te willen kennen in deze fysieke conditie.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om stress niet fysiek te laten worden maar te achterhalen wat de oorsprong is.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om te leren doseren en het dan niet te zien als beperking.

Dag 5 van 21: domme vraag

Ik loop tijdelijk met krukken omdat ik een ontstoken knie heb en als je met krukken loopt vraagt iedereen je natuurlijk wat je hebt gedaan. Dat vind ik een stomme vraag want ik hoef niets te doen om een ontstoken knie te krijgen vanwege een ziekte die ik heb, maar dat weten de meeste mensen die in het dorp wonen niet.

 

Een andere vraag die ik heel irritant en nutteloos vind is: kan je niet op je been staan? Als mensen mij dat vragen dan heb ik zin om te zeggen dat ik wel op mijn been kan staan maar er geen zin in heb.

 

Laatst was er iemand op straat die ik ken en toen vroeg ze mij of ik niet op mijn been kon staan terwijl mijn moeder het een paar dagen daarvoor haar al verteld had. Ik begrijp echt niet waarom mensen dat soort vragen stellen.

 

Morgen is er hier een feest en daar wil ik naar toe gaan maar ik word gek van het idee dat ik om de 10 meter gestopt word door iemand die ik, die mij dan vraagt wat er met mij is en dat ik het hele verhaal opnieuw moet vertellen.

 

Ik vergeef mijzelf  dat ik heb geaccepteerd en heb toegestaan om de ander minder te vinden dan mij, omdat zij een vraag stellen  die ik niet relevant vind voor de situatie en ze daarom als stom label.

 

Ik vergeef mijzelf  dat ik heb geaccepteerd en heb toegestaan om te verlangen dat als anderen mij zien met krukken meteen te snappen wat er aan de hand is.

 

Ik vergeef mijzelf  dat ik heb geaccepteerd en heb toegestaan om het irritant te vinden dat mensen naar de bekende weg vragen.

 

Ik vergeef mijzelf  dat ik heb geaccepteerd en heb toegestaan om het nutteloos te vinden dat mensen mij vragen te stellen die als ze even beter kijken beantwoord kunnen worden.

 

Ik vergeef mijzelf  dat ik heb geaccepteerd en heb toegestaan om het vervelend te vinden om mijzelf te moeten blijven herhalen als het gaat om mijn lichamelijke conditie.

 

Ik vergeef mijzelf  dat ik heb geaccepteerd en heb toegestaan om niet als speciaal te worden gezien in mijn huidige conditie en daardoor in de spotlights te worden gezet.

 

Ik vergeef mijzelf  dat ik heb geaccepteerd en heb toegestaan om niet in de spotlights te willen staan en het liefst niet te veel willen opvallen.

 

Ik vergeef mijzelf  dat ik heb geaccepteerd en heb toegestaan om niet constant geconfronteerd te willen worden met mijn conditie door de vragen die andere stellen.

 

Ik vergeef mijzelf  dat ik heb geaccepteerd en heb toegestaan om niet constant geconfronteerd te willen worden met mijn lichamelijke beperkingen door de vragen die andere stellen.

 

Ik vergeef mijzelf  dat ik heb geaccepteerd en heb toegestaan om überhaupt met mijn conditie geconfronteerd te willen worden.

 

Ik ga de verbintenis met mijzelf aan om vragen van andere niet als vervelend te ervaren maar te zien wat die vragen in mij teweeg brengen zodat ik ze kan vergeven en corrigeren.

 

Ik ga de verbintenis met mijzelf aan om mijzelf als levend wezen te zien/ervaren en niet als een ziekte.

Dag 4 van 21: mijn vader is op straat gezet

Mijn vader nu in Nederland is en wij nog in Italie en hij huurt tijdelijk een zolder bij iemand. In het begin ging het wel goed en waren er geen problemen maar na een tijdje begon zijn hospita allemaal rare regeltjes te bedenken. Vandaag kreeg hij te horen dat hij er binnen een maand uit moest. Toen mijn moeder mij dat vanmorgen vertelden dacht ik wat is dit nu weer? Je kan toch iemand die geen overlast geeft en zijn huur betaald toch niet zomaar uit huis zetten? Ik vond het bizar maar probeerde niet te gaan stressen want ik wou de spanning hier in huis niet nog meer verhogen.

 

Vanavond werd het helemaal te gek, ze zij tegen hem dat hij ’s morgens niet meer zijn eten klaar mag maken want dat is te vroeg voor haar en dat hij maar op bepaalde tijdstippen door het huis mag lopen en in die korten tijd moet hij dan ook alles doen, na die tijd mag hij, om een voorbeeld te geven, mag hij niet eens naar het toilet. Ik vond het echt te gek voor woorden, ik kon het bijna niet geloven, ik er had zelfs bijna buikpijn van en ben even een rondje gaan lopen om niet totaal gestrest te raken. Ik was boos op die hospita maar ik wist ook dat boos zijn geen nut had.

 

Mijn vader heeft wat colegas en vrienden daar in de buurt gebeld, gelukkig was er een vriend die het geen probleem vond om hem voor een tijdje in huis te hebben en gaat hij daar morgen of overmorgen naar toe.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en heb toegestaan om niet te geloven dat de hospita dit mijn vader zo maar aan kon doen.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en heb toegestaan om het bizar te vinden dat de hospita alleen via sms mijn vader dingen mededeelde.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en heb toegestaan om mij te realiseren dat volwassenen elkaar ook treiteren.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en heb toegestaan om bang te zijn dat de stres in huis zou oplopen als ik erg gestrest werd.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en heb toegestaan om mij af te sluiten van werkelijkheid terwijl mijn moeder de respons van de hospita voorlas.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en heb toegestaan om buikpijn te krijgen van de situatie.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en heb toegestaan om boos te zijn op de hospita voor wat ze mijn vader heeft aangedaan.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en heb toegestaan om backchat te hebben over de hospita.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en heb toegestaan om wraak gevoelens te hebben tegenover de hospita.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en heb toegestaan om een ander te oordelen op basis van niks.

 

Ik ga de verbintenis met mijzelf aan om in het hier en nu te blijven als er nare situaties zijn en deze niet in fysieke pijn om te zetten.

dag 3 van 21: een cadeautje door de schoorsteen

Gisteren was ik iets op mijn computer aan het doen en ik hoorde geluid uit de richting van de eetkamer/keuken komen. Het klonk als een lekkende kraan, dus ik dacht dat er een kat van de kraan aan het drinken was. Ik werd nieuwsgierig en ging kijken welke van onze 3 katten het was. Toen ik naar de wasbak keek zat daar geen kat, maar toen hoorde ik het geluid weer. Ik draaide mij om en hoorde dat het uit de openhaard kwam, maar omdat de deurtjes ervoor zaten kon het beestje er niet uit.

 

Een beetje geschrokken riep ik mijn moeder en vertelde haar dat er een vogeltje in de openhaard zat. Ze ging achter het muurtje van de keuken staan en zei dat ik het open moest doen, toen had ik echt het gevoel dat ik er alleen voor stond terwijl ik ook bang was. Ik deed heel voorzichtig een deurtje open en toen zat er opeens een zwart vogeltje op het randje. Ik vond het eng en durfde niet dichtbij te komen maar mijn moeder zij dat ik het moest pakken omdat ik dat al wel eens had gedaan dus ik vroeg haar een stokje te gaan halen omdat ik het beestje zo stil vond zitten en ik dacht dat het misschien gestikt was in het roet van de schoorsteen. Terwijl ik daar stond vroeg ik mij af waarom veel mensen bang zijn voor kleine diertjes en insecten maar kon niet op een antwoord komen. Toen ik het vogeltje naar een paar minuten nog niet naar buiten had gebracht zij mijn moeder dat ze de lege wasmand ging halen want die kan aan een kant dichtgeklapt worden, en toen hebben we heel voorzichtig het vogeltje in de wasmand geduwd en naar buiten gebracht, en dan komt opeens onze kat langs lopen dus moest ik het vogeltje alsnog oppakken en toen vloog het weg.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en heb toegestaan om te schrikken van het geluid uit de openhaard, omdat ik niet wist wat het was.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en heb toegestaan om bang te zijn voor het onbekende.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en heb toegestaan om mij alleen te voelen in deze situatie terwijl ik mij niet realiseer dat ik nooit alleen kan zijn als ik met mijzelf ben.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en heb toegestaan om mij in separatie met mijzelf te voelen.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en heb toegestaan om bang te zijn dat het vogeltje mij zou aanvallen.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en heb toegestaan om bang te zijn dat het vogeltje gestikt was.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en heb toegestaan om het niet leuk te vinden om een dood vogeltje uit de openhaard te halen.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en heb toegestaan om mij minder te voelen dan het vogeltje en daardoor er bang voor te zijn.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en heb toegestaan om niet meer te weten wat te doen om het vogeltje te bevrijden.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en heb toegestaan om het eng te vinden om het vogeltje op te pakken om het niet te laten pakken door onze kat.

 

Ik ga de verbintenis aan om vogeltjes niet meer als meer dan mij te zien of minder en mij te bevrijden van deze polarisatie.

 

Dag 2 van 21: een rare dokter

Vandaag ben ik met mijn moeder naar een kinderarts gegaan in Fano, een uurtje rijden van ons af. We konden zijn praktijk eerst niet vinden en ik begon een beetje nerveus te worden al hadden we nog een uur. Toen we bij hem binnen waren, leek hij mij wel aardig, maar hij stelde wel veel vragen die er eigenlijk niet echt toe deden.  Na dat alles klaar was en we een paar dingen hadden besproken en hij mij fysiek had onderzocht, vroeg mijn moeder hoe de betaling ging. De arts zij dat wij hem moesten betalen, mijn moeder vroeg hoeveel het kostte, waarop hij €100 zei. Ik kreeg daar een raar gevoel bij toen hij het geld in zijn eigen portemonnaie stak, want normaal krijg je een rekening.

 

Vanavond sprak mijn moeder hierover met mijn vader over Skype, toen dacht ik, wat als er iets geks gebeurd en deze arts ons niet terug belt over wanneer ik wordt opgenomen in het ziekenhuis, wat als hij ons bedriegt en geld van ons wil afpakken. Ik heb mijzelf weer terug in het hier en nu getrokken en zei tegen mijzelf, we zien wel hoe het zal uitpakken.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om nerveus te worden van het idee dat we misschien zouden verdwalen, de weg niet zouden vinden en te laat zouden komen.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om de kinderarts als aardig te zien terwijl ik hem nog niet had meegemaakt.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mensen in aardig en niet aardig te scheiden op basis van gevoelens en emoties.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om zijn vragen als onnodig te zien en mijzelf als kundiger te zien op het gebied van wat er met mij fysiek aan de hand is.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om een raar gevoel te krijgen bij het vragen van geld aan ons zonder een bewijs van betaling te krijgen.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om de arts als dief te zien, omdat hij zich zwart liet betalen.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om  de arts als raar te zien toen hij ons geld in zijn eigen zak stak.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om reacties op de arts te hebben omdat de betaling niet ging zoals ik verwacht had.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om bang te zijn dat de arts zich niet aan zijn afspraak houdt omdat hij zich zwart liet betalen.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om bang te zijn dat onze moeite voor niets is geweest.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om bang dat hij nog meer geld gaat vragen en wij dat dan niet hebben.

 

Ik verbind mijzelf aan het niet oordelen van anderen op basis van gevoelens en emoties, maar hun daden te zien voor wat ze zijn in het moment.

 

Ik verbind mijzelf aan het niet in de toekomst te kijken wanneer ik nog in een situatie in het hier en nu ben.

Dag 1 van 21: alleen in het ziekenhuis

Vandaag zijn we maar weer eens naar de huisarts geweest om de resultaten van de MRI te laten zien en te vragen hoe het verder moet met mijn ontstoken knie.

Toen de huisarts de MRI resultaten las was hij er blij mee, want er was niks bijzonders te zien. Mijn reactie daarop was dat ik het eigenlijk raar vond dat hij er blij om was want we waren er geen millimeter verder mee gekomen. Al was er niks bijzonders te zien op de MRI, dat deed niet af aan de klachten die nog niet weg waren. Later in ons gesprek zij hij dat het geen optie was om door heel Italië, van kliniek naar kliniek te reizen, om nog verdere onderzoeken te doen. Daarom zei hij dat het misschien een goed idee zou zijn om mij te laten opnemen in het ziekenhuis en alle onderzoeken in een paar dagen te doen. Die woorden hadden even nodig om tot mij door te dringen maar toen ik het begreep zij ik meteen dat ik het allemaal best vond zolang het niet 3 maanden zou duren. Later vandaag zat ik er nog even over na te denken en besefte dat ik dat best wel eng zou vinden.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om een reactie te hebben op de huisarts die blij was met de MRI uitslagen.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om niet blij te zijn met de MRI uitslagen terwijl zij lieten zien dat ik geen schade aan mijn gewrichten heb.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om  niet blij te zijn met de MRI uitslagen omdat ze niet verklaren wat er met mij aan de hand is.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om teleurgesteld te zijn in de MRI uitslagen.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om te verlangen naar uitslagen die antwoord geven op wat er met mij aan de hand is en een behandelplan in werking kunnen stellen.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om angstig te zijn over een eventuele ziekenhuis opname in een stad ver van mijn huis.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om alleen in het ziekenhuis te zijn en niet 24/7 mijn moeder bij mij te hebben.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om in de toekomst te kijken en bang te zijn om alleen in een vreemde stad en een vreemd ziekenhuis te moeten verblijven.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om er tegenop te zien om alleen in het ziekenhuis te moeten slapen en mij daardoor onveilig te voelen.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om angst te hebben dat er iets met mijn familie gebeurd als ik in het ziekenhuis ben gescheiden van hen.

Ik ga de verbintenis aan om niet in de toekomst te kijken en de ziekenhuis opname te nemen zoals hij komt in het moment.